In het buurthuis van Tuinzigt is er elke donderdag gym. Zo ook vandaag. Eén van de deelnemers is de enthousiaste en vrolijke Corry Klein L’abee. Corry is 75 jaar. Samen met leeftijdsgenoten doet zij oefeningen. Op muziek die ze van vroeger kennen. Ze kent hier iedereen goed en voelt zich helemaal thuis.
Dansles
Wanneer ze de muziek van Roy Orbison hoort, denkt ze aan vroeger. Dan kijkt ze even een vriendin aan en denkt: “Oh, zaten we nog maar op dansles. Zoals vroeger toen we nog jong waren.” Corry is 14 wanneer ze van haar moeder op dansles moet. Daar leerde ze haar man kennen. Hij bleef maar achter haar aan lopen. Toen is ze maar bij hem gebleven. Ze waren bijna 45 jaar gelukkig getrouwd wanneer hij plotseling overlijdt. Dit is nu 8 jaar geleden.
Verlies
Corry vertelt dat ze meestal vrolijk overkomt. Toch heeft zij ook vaak verdriet gehad. “Mijn zoon Alex is verdronken in een sloot op de camping. Hij was pas anderhalf jaar oud. Dat verdriet was heel groot. Ik kon het niet goed aan.” Ze wist ook niet hoe ze erover moest praten. Daarom heeft Corry het verdriet toen weggestopt. Deed alsof het er niet was. Dit maakte haar eenzaam en het verdriet van binnen werd steeds groter.
Wandelen en praten
Veertien jaar later raakte zij overspannen. Zag het leven niet meer zitten en wist zich geen raad meer. Van de huisarts kreeg ze toen hele zware medicijnen. Ook moest ze meer over haar verdriet proberen te praten. Door veel te wandelen en te praten met haar man kwam ze weer in beweging. Tijdens één van deze wandelingen zat ze op een bankje. Daar kwam het verdriet er ineens uit. Vanaf toen is zij brieven gaan schrijven aan haar overleden zoon. Ook koos ze mooie gedichten uit die veel voor haar betekenden.
Meikevers
Zo heeft Corry zichzelf er weer bovenop geholpen. Hierdoor kon ze weer genieten van de dingen die ze leuk vindt. Vroeger was ze lid van carnavalsvereniging De Meikevers. Corry vertelt erover met een grote glimlach op haar gezicht: “Het was mijn lust en mijn leven. We waren altijd samen bezig en maakten van alles. En was er even niks te doen? Dan gingen we met z’n allen de kroeg in. Het was een dolle boel. We liepen de polonaise tot in de vroege uurtjes.” Lachend zegt ze nog: “En als de kleinkinderen dan shotjes (borreltjes) namen, nam ik die ook. Hahaha.”
Mensen zien
Over de gym zegt Corry: “Het is zo belangrijk om in beweging te blijven. Als ik niet blijf lopen, dan zie ik ook geen mensen meer. En dat is zo belangrijk voor me. Ook omdat ik geen smartphone heb. Iedereen zit tegenwoordig op zo’n telefoon. Ik snap zo’n toestel niet en ik wil er ook geen.”
Foto van Rens
Zij gaat verder: “Bij de gym ontmoet je mensen. Zo vind ik het leuk om Rens elke week weer te zien. Dat is degene die de oefeningen voordoet. Hij is altijd enthousiast. Het is zo leuk hoe hij dat doet met die oude mensen. Hij is een beetje als een zoon voor me. Ik zou wel een foto van hem willen. Voor thuis aan de muur.” Corry besluit met: “Ik ga de volgende keer aan hem vragen of dat mag.”